Hayatımı amaçsızca yaşıyorum bu ara. Ne yaşamak için ne de ölmek için bir sebep yok. Öylesine yaşıyorum gibi aslinda. 
Sanki olsamda olur olmasamda..

Çok değer verdi herkese.Kendine vermediği önemi başlarına verdi hep. Beklentisi yoktu. Sadece saf sevgisini verdi. Kalbini verdi. Aklını verdi. Kendini verdi. Ve bunu herkese yaptı.
Sonra ne mi oldu? Insanlar onu hak etmeyecek şeyler yaptılar ona. Oysa o karşılık beklemeden yapıyordu her şeyi. Bir şey yapmasalar üzülmezdi. Ama kötülük yaptılar. Aptal gibi hissetmesine sebep oldular. Kendinden nefret ettirdiler. Bir daha değer vermeyeceğine yemin etti. Kendinden ödün vermelerine lanetler okudu. Zamanla sustu ve değer vermekten korktu. Verdiği değerlerin sonucu oluşan sessizliğinde boğuldu MiSKiN.

Hayatta olmamızın bir anlamı var diye düşünüyordum eskiden. Hayata bir anlam kattığımızı. Varlığımızın bazı şeyleri daha değerli kıldığını. 

Zamanla hatta yaşım ilerledikçe diyebilirim, kendi hayatıma bile değer katmadığımı fark ettim. Kendi hayatıma bir getirim yokken nasıl Dünya için bir getirim olacaktı ki? Kendimi değerli hissetmediğim halde nasıl değerli kılardım diğer şeyleri. Kendimi kandırdığımı anladım zamanla. Hayat ben olmasam da devam edecekti sonuçta. Zaten tersini düşünmek bencilce olurdu.  Ne varlığım ne de yokluğum sonuç olarak bir anlam ifade etmeyecek diğer herkes gibi. Doğduk ve öleceğiz tüm mesele bu. Araya sıkıştırdığımız eylemler hayatı hissetmek için. Aşk, hüzün, mutluluk… 

Peki hissetmek zorunda mıyız? Gerçekten merak ediyorum. Hissetmek zorunda mıyız? Eğer zorundaysak bunlar bizim için büyük bir yük değil mi? Hissetmemek nasıldır? Nasıl başarabiliriz?