Hissediyorum, fazlasıyla da farkındayım; her gün defalarca duvara çarpıyorum . Yüzüm , ellerim nasır tutmuş, alıştığımı sanmışım sadece, değişmemiş hiçbir şey. Sen aynı sen ben aynı ben… Aynı hikaye yeniden…
Görmemek ve duymamak daha mı iyiydi bilmiyorum şimdi. Yaşadığını bilip, başkasıyla mutlu olduğunu düşünmek ve sen mutlusun diye mutlu mu olmalıydım? Seven kişi sevdiği mutlu olduğu için mutlu olmalı derler ya olamıyorum ! Sensiz mutlu olamıyorum.
Can kırıkları doldu içime , kalbim doldu , parçalandı , kanıyorum oluk oluk sensizliğe… Dilimde keskin bir kan tadı var. Dokunduğum her kelime kanıyor, kime konuşsam acıtıyor.
Sana çıkmayan yolum yok, senin benle kesişen yolunun olmaması gibi, yok!
Unutur gibiyim aslında, hatırlatmalısın kendini… O kızı değil, seni bana hatırlatmalı ve hissettirmelisin yeniden sevgiyi…
Sana yazamamak ne kadar kötü bilemezsin, anlayamazsın sen bunu. Anlaman gerekirdi ; ama senin artık o kadar duygun oldugundan emin değilim…

Hissedersem eğer yazarım.. Nasır tuttu sayende yüreğim, hissedemiyorum; hissetsem de yazamıyorum! 

Değmiyo sana !